Para os mais peques da casa recomendamosvos un conto clásico:
O PATIÑO FEO
Adaptación do conto de Hans C. Andersen
– Fai un día marabilloso! – pensaba a pata mentres repousaba sobre os ovos para darlles calor – Sería ideal que hoxe nacesen os meus filliños. Estou a desexar velos porque seguro que serán os máis bonitos do mundo.
E parece que se cumpriron os seus desexos, porque a media tarde, cando todo o campo estaba en silencio, oíronse uns renxidos que espertaron á futura nai.
Si, chegara a hora! Os ovos comezaron a romper e moi amodo, foron asomando unha a unha as cabeciñas dos polliños.
– Pero que preciosos sodes, fillos meus! – exclamou a orgullosa nai – Así de lindos imaxináravos.
Só faltaba un polliño por saír. Vese que non era tan hábil e custáballe romper o ovo co seu pequeno pico. Ao final tamén el conseguiu estirar o pescozo e asomar a súa enorme cabeza fose do ovo.
– Mami, mami! – dixo o estraño polliño con voz forte.
A pata, cando lle viu, quedouse espantada! Non era un patiño amarelo e regordete como os demais, senón un pato grande, gordo e negro que no parecíase nada aos seus irmáns.
– Mami?… Ti no podes ser o meu fillo! De onde sairía unha cousa tan fea? – lle increpou
– Vaiche de aquí, impostor!
E o pobre patiño, con a cabeza gacha, se afastou do estanque mentres de fondo oía as risas dos seus irmáns, burlándose del.
Durante días, o patiño feo deambulou dun lado para outro sen saber a onde ir.
Todos os animais cos que se ía atopando le rexeitaban e ninguén quería ser o seu amigo.
Un día chegou a unha granxa e atopouse cunha muller que estaba a varrer o cortello.
O patiño pensou que alí podería atopar acubillo, aínda que fóra durante unha tempada.
– Señora – dixo con voz trémula- Sería posible quedarme aquí uns días?
Necesito comida e un teito baixo o que vivir.
A muller lle mirou de esguello e aceptou, así que durante un tempo, ao pequeno pato no lle faltou de nada. A dicir verdade, sempre tiña moita comida á súa disposición. Todo parecía ir como unha seda hasta que un día, escoitou a muller dicirlle ao seu marido:
– Viches como engordou ese pato? Xa está bastante grande é lustroso.
Creo que chegou a hora de que nos o comamos!
O patiño levou tal susto que saíu correndo, atravesou o cercado de madeira e afastouse da granxa. Durante quince días e quince noites vagou polo campo e comeu o pouco que puido atopar. Xa no sabía que facer nin onde dirixirse. Ninguén lle quería e sentíase moi desdichado.
Pero un día a súa sorte cambiou! Chegou por casualidade a unha lagoa de augas cristalinas e alí, deslizándose sobre a superficie, viu unha familia de fermosos cisnes. Uns eran brancos, outros negros, pero todos esveltos e maxestosos. Nunca vira animais tan belos. Un pouco avergonzado, alzou a voz e lles dixo:
– Ola! Podo darme un mergullo na vosa lagoa? Levo días camiñando e necesito refrescarme un pouco.
-Claro que si! Aquí es benvido... Es un dos nosos! –dixo un que parecía ser o máis ancián.
– Un dos vosos? Non entendo…
– Si, un dos nosos. Seica non coñeces o teu propio aspecto? Agáchache e mírache nel auga. Hoxe está tan limpa que parece un espello.
E así fixo o patiño. Inclinouse sobre a beira e… Non se o podía crer! O que viu lle deixou pampo. Xa no era un pato gordo e chato, senón que nos últimos días transformouse nun fermoso cisne negro de ancho pescozo e bela plumaxe.
O seu corazón saltaba de alegría! Nunca vivira un momento tan máxico. Comprendeu que nunca fora un patiño feo, senón que había nado cisne e agora lucía en todo o seu esplendor.
– Úneche a nós – lle convidaron os seus novos amigos
– A partir de agora, coidarémosche e serás un máis do noso clan.
E feliz, moi feliz, o pato que era cisne, meteuse na lagoa e compartiu o paseo con aqueles que lle querían de verdade..
Fin
